Wednesday, November 12, 2008

ဓမၼပဒ (၆၈) - ေကာင္းမြန္ေသာအလုပ္ ဆိုသည္မွာ

.

That deed is well done if one has not to repent for having done it, and if one is delighted and happy with the result of that deed.

Verse 68

ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မိုက္ေနာင္တႏွင့္ မပူပင္ရပဲ ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္စြာ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို ခံစားရေသာ အလုပ္မ်ဳိးသည္ ေကာင္းလွေပ၏။

ဓမၼပဒ (၆၈) သုမန မာလာကာရ ဝတၳဳ


Friday, November 7, 2008

ဓမၼပဒ (၆၇) - မိုက္မဲမိခဲ့ျခင္း၏ အျပစ္ဒဏ္

.

That deed is not well done if one has to repent for having done it, and if, with a tearful face, one has to weep as a result of that deed.

Verse 67

.

ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မိုက္ေနာင္တႏွင့္ ပူပန္ရေသာအလုပ္မ်ဳိးသည္ မေကာင္းေပ။ ယင္းမေကာင္းေသာ အလုပ္၏ အက်ဳိးကို မ်က္ရည္ႀကီးငယ္ ငိုယိုကာျဖင့္ ဘဝသံသရာ တေလွ်ာက္လံုး ခံစားရတတ္သည္။

ဓမၼပဒ (၆၇) ကႆက ဝတၳဳ

Thursday, November 6, 2008

စိတ္ရင္းေကာင္းျခင္း

လူ၏စိတ္တြင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ တခဲနက္ေသာ အေရာင္ရွိသည္။ ပင္ကိုယ္သေဘာရင္းမွာ စင္ၾကယ္သည္။ ျဖဴစင္သည္။ ျမင့္ျမတ္သည္ဟု ဧကဂုၤတၱရ ပါဠိေတာ္တြင္ ပါရွိသည့္အေၾကာင္း ဦးေရႊေအာင္ ေရးသည့္ “ဗုဒၶ - ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္” စာအုပ္၌ ဖတ္ရႈမိသည္။

တနည္းအားျဖင့္ လူသည္ စိတ္ရင္းေကာင္း၏။ သို႔ျဖစ္၍လည္း “ဒီလူကေတာ့ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္တယ္”၊ “ဟိုလူကေတာ့ စိတ္ရင္းမေကာင္းဘူး” စသျဖင့္ ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။

စိတ္ရင္းေကာင္းျခင္း၏ အမွတ္လကၡဏာတို႔မွာ မ်ားျပားစြာပင္ ရွိသည္။ လူတို႔သည္ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္ ေကာင္းမြန္သည္ဟု ယူဆမိေသာ အျခားသူမ်ား (သို႔) အျခားသက္မဲ့မ်ားအေပၚ ျမတ္ႏိုးတတ္သည္။ ေကာင္းသည့္ဘက္- တရားသည့္ဘက္တြင္သာ ေနလိုသည္။ မေကာင္းသည့္ကိစၥမ်ား လုပ္ရမည္ကို မဝံ့မရဲ ရွက္ေၾကာက္တတ္သည္။ လူကိုျဖစ္ေစ၊ အျခားသတၱဝါကိုျဖစ္ေစ ၾကင္နာတတ္သည္။ ခ်စ္ခင္တတ္သည္။ ကူညီတတ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သည္။ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံေပးသည္။ လိုအပ္သည့္အခါ မိမိဘဝကိုပင္ စေတး၍ အနစ္နာခံ ကူညီေပးတတ္သည္။

ဤသို႔ေသာ စိတ္ရင္းေကာင္းမ်ားမွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတို႔ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားမ်ားျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ရင္းေကာင္းျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္လူ-လူမ်ဳိး-ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေစကာမူ အမွန္စင္စစ္ မ်ဳိးရိုးဗီဇကို မလိုက္။ လူမွန္သမွ် လူ၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ပင္ကိုယ္သေဘာရင္းျဖင့္သာ ေမြးဖြားလာၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

လူ၏စိတ္သည္ ေျပာင္းလြယ္ ညႊတ္လြယ္သည္။ အာရံုခံစားရာေနာက္ကို လိုက္ေနတတ္သည္။ အာရံုသစ္က လႊမ္းမိုးသြားလွ်င္ စိတ္၏ ပင္ကိုယ္သေဘာရင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္။ ေကာင္းသည့္လႊမ္းမိုးမႈကိုရလွ်င္ ေကာင္းသြားသည္။ ပို၍ပင္ ေကာင္းသြားသည္လည္း ရွိသည္။

ထိုနည္းတူ မေကာင္းေသာ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရလွ်င္ လူ၏စိတ္ရင္းသည္လည္း မေကာင္းသည့္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ စင္ၾကယ္-ျဖဴစင္-ျမင့္ျမတ္ေသာစိတ္ရွိသူအား အတၱက လႊမ္းမိုးသြားေသာအခါ ထိုလူတြင္ အတၱစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုအတၱစိတ္ေၾကာင့္ မိမိအတြက္သာ ရယူခ်င္လာသည္။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတတ္လာသည္။ လွည့္ျဖားတတ္၊ ယုတ္မာတတ္လာသည္။ သူတပါးတြင္ ရွိေနျခင္းကို မနာလိုျဖစ္တတ္လာသည္။ မိမိမွ ေပးရမည္ကို ႏွေျမာကာ သဝန္တိုတတ္လာသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အျခားမေကာင္းေသာအာရံုမ်ားက လူ၏စိတ္ကို လႊမ္းမိုးေသာအခါ ထိုလူ၏ စိတ္သည္ မေကာင္းေသာဘက္ဆီသို႔ အလိုက္အထိုက္ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ မေကာင္းသည့္ အာရံုမ်ား မရွိပဲ ေကာင္းသည့္အာရံုမ်ားကိုသာ ဆက္လက္ ဖန္တီးေပးထားႏိုင္လွ်င္ မူလကတည္းက ေကာင္းေနၿပီးသား လူ၏စိတ္သည္ မပ်က္စီးေတာ့ပဲ ဆက္၍သာ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။

ကေလးငယ္တဦးအား ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း မိဘရင္း မဟုတ္သည့္ အျခားလူထံတြင္ ႀကီးျပင္းေစပါက ထိုကေလးမွာ သူ႔အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သူ၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံု ေျပာပံုဆိုပံုကိုသာ အတုခိုး အတတ္သင္ ေနမည္ျဖစ္၍ ထိုသူ၏စိတ္ရင္းအတိုင္းသာ ျဖစ္လာမည္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ အေလ့အထမ်ားအတိုင္း အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္ေအာင္ေနရင္း ထိုအေလ့အထမ်ားသာ ရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။

အေလ့အထျဖစ္လာေသာ္လည္း ခိုင္ျမဲသည္ မဟုတ္။ အျခား အေလ့အထျဖင့္ အစားထိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က ေျပာင္းလြယ္ညႊတ္လြယ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေရာမၿမိ့ဳကိုေရာက္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသားတဦးအေနျဖင့္ ေရာမသားစိတ္မ်ဳိး ေျပာင္းလဲႏိုင္စရာ ရွိသည္။ အဂၤုလိမာလသည္ အလြန္ဆိုးသြမ္းေသာ လူသတ္သမား ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ခြၽတ္ေတာ္မူေသာအခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရဟႏၱာ ျဖစ္လာရသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ လူတဦးအား စိတ္ရင္းေကာင္းသည့္ မူလအေနအထား ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပး၍ ရႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္စရာနည္းလမ္း (၂)ခုကိုေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။

ပထမနည္းလမ္းမွာ အတြင္းမွ အျပင္သို႔ စြန္႔ထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ညစ္ေပေနေသာအဝတ္အား ျဖဴစင္သြားေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္သကဲ့သို႔ ထိုသူ၏စိတ္ထဲမွ အတၱစိတ္၊ မာနစိတ္၊ ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟစိတ္ စေသာ မေကာင္းသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္လွ်င္ စိတ္ရင္းေကာင္းမ်ား ျပန္ေပၚလာမည္ ျဖစ္သည္။ နဂိုကရွိၿပီးသား ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတို႔ ျပန္လည္အားေကာင္းလာႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

အျခားနည္းလမ္းတခုမွာ အျပင္မွ ဝင္မလာႏိုင္ေအာင္ တားဆီးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလျပင္းမုန္တိုင္းမ်ား တိုက္ခတ္ေသာအခါ အိမ္တံခါးမ်ားကို ပိတ္ရသကဲ့သို႔ အျပင္ပတ္ဝန္းက်င္မွ အတၱ၊ မာန၊ ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟ အစရွိသည့္ မေကာင္းစိတ္မ်ား၊ အာရံုမ်ား ဝင္မလာႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔ကာကြယ္ထားလွ်င္ မိမိ၏ စိတ္ရင္းေကာင္းမ်ားကို လာေရာက္ဖ်က္ဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ မိမိစိတ္ထဲမွ အားမက်မိေအာင္၊ တနည္းအားျဖင့္ မိမိအား မလႊမ္းမိုးႏိုင္ေအာင္ တားဆီးထားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

အတြင္းမွ အျပင္သို႔ စြန္႔ထုတ္တတ္ရန္ႏွင့္ အျပင္မွ ဝင္မလာႏိုင္ေအာင္ တားဆီးတတ္ရန္မွာ ဘုရား-တရား-သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာသံုးပါးကို မွန္ကန္စြာ ဆည္းကပ္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုမည္ျဖစ္သည္။

မွန္ကန္စြာ ဆည္းကပ္သည္ဆိုရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္တကြ ျမတ္စြာဘုရား၏ သားေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ရဟန္းသံဃာတို႔အား ရိုေသေလးျမတ္စြာ ထိုင္ရွိခိုးေနရံု၊ ေဟာေတာ္မူေသာ တရားဓမၼမ်ားကို နားေထာင္ရံု၊ ဖတ္ရႈရံုျဖင့္သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ထိုတရားေတာ္မ်ားအတိုင္း ထပ္တူညီ လိုက္လံက်င့္ၾကံ အားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။


Monday, November 3, 2008

ဓမၼႏ ၱရာယ္ အစစ္အမွန္မွာ ဒုစရိုက္သမား

အဓမၼအေပၚ ဓမၼက လႊမ္းမိုးႏိုင္ရန္ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ပြင့္ထြန္းလာသည္။
(ဦးေရႊေအာင္ - “ဗုဒၶ - ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္” စာအုပ္)

အဓမၼသည္ ဒုစရိုက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီးၿပီး မေကာင္းက်ဳိးမ်ားကိုသာ ျဖစ္ထြန္းပြားမ်ားေစသည့္ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ ျဖစ္သည္။ အတၱလြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။

အဓမၼ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ ဓမၼ ျဖစ္သည္။ ဓမၼသည္ သုစရုိက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိး မ်ားကိုသာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစသည္။ ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္ မေကာင္းသည္မ်ားကို တားျမစ္သည္။
လူ႔ေလာကတြင္ အဓမၼသည္ မည္မွ်ပင္ အားေကာင္းေစကာမူ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ဓမၼကတုန္႔ျပန္သည္။ လႊမ္းမိုးေအာင္ အားထုတ္သည္။ မည္သည့္အခါမွ အရွံဳးမေပး။ လူ၌ ထိုသို႔အားထုတ္တတ္ေစေသာ သဘာဝက အလိုလိုရွိေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ကာလ-ေဒသ-ပေယာဂ သံုးပါး ျပည့္စံုလွ်င္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ အႏိုင္ယူသည္။

လူတို႔သည္ မိမိတို႔ ေလ့လာတတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားအရ လႈ႔ံေဆာ္မႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တည္ေဆာက္တတ္သည့္ သဘာဝ ရွိသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္က တဖန္ လူတို႔အား လူမွန္းသိစမွပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္တတ္ေအာင္ အစဥ္တစိုက္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးကို မည္သည့္အခါမွ ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီး၍မရ။ လမ္းေၾကာင္းလြဲ၍ မရ။

လူ၏အသိဥာဏ္မ်ားက ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း ပိုမို ထြန္းကားေလရာ ပတ္ဝန္းက်င္ လႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားလည္း ပိုမိုအားေကာင္းလာရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူတိုင္းပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္မိၾကသည္။ အားထုတ္မႈေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ဒုစရိုက္တရားကို လက္မခံႏိုင္ပဲ ရွိေနေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ တန္ခိုး စြမ္းပကား ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ လူ၏ပင္ကိုယ္သေဘာအရ အတၱႀကီးမားသည္။ ယင္းသည္ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚေစရန္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။

အတၱႀကီးမားသူတို႔သည္ ငယ္စဥ္ကာလက သုစရိုက္တရားကို လႈ႔ံေဆာ္ေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အေနနည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ငယ္စဥ္ပတ္ဝန္းက်င္ ေကာင္းခဲ့လင့္ကစား ႀကီးျပင္းလာေသာ အခါ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုးဘဝတြင္ က်င္လည္ေနရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

သို႔တည္းမဟုတ္ သုစရိုက္တရားကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ (တာဝန္ယူ)ရမွန္း မသိေသးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

သို႔တည္းမဟုတ္ အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ တိမ္းေခ်ာ္ေနသျဖင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ကာလ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အညီ တန္းတူမလိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အတၱႀကီးမားသူသည္ မိမိကိုယ္ကို “ေသာက” ျဖစ္ေစသူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ၊ မနာလိုမႈ၊ သဝန္တိုမႈ၊ သဒၶါတရား ေခါင္းပါးမႈမ်ားက သူ႔ကိုယ္သူသာ “ေသာက” ျဖစ္ေစသည္။ ပရိေဒဝမီး ေတာက္ေလာင္ေနေစသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ ရွိေနသည္။

အတၱႀကီးမားေနသေရြ႕ ေလာဘေဇာ မသတ္ႏိုင္။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ေနသည္။ ရၿပီးသည္မ်ား ဆံုးရွံဳးရမွာကို ႏွေျမာေနသည္။ သခၤါရကို တြန္းလွန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼကို တြန္းလွန္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူခံစားရသည့္ ေသာကမ်ားေၾကာင့္ အတၱသမားသည္ ဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တဖန္ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္မ်ားကို တုန္႔ျပန္ခံရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ဒုစရိုက္နည္းျဖင့္ပင္ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္ေနမိျပန္သည္။

ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္၊ တနည္းအားျဖင့္ “အဓမၼ” ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ သူ႔တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား အလိုလို ရွိလာသည္။ သူ႔အား တိုက္ခိုက္မည့္သူမ်ား ရွိလာသည္။ တိုးတက္ယဥ္ေက်းလာေသာ လူ႔သဘာဝက ေပးသည့္ “ဓမၼ အေမြ”ေၾကာင့္ အဆိုပါ ဒုစရိုက္သမားအား ဆံုးမပဲ့ျပင္ တားဆီးထိန္းသိမ္းသူမ်ား ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ ခ်မ္းသာျခင္းကား အစစ္အမွန္ မဟုတ္။ ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေၾကာင့္ ဓနအင္အား တိုးပြားႏိုင္သည္။ အေဆာင္အေယာင္၊ ရာထူး ျမင့္ျမင့္မားမား ရထားႏိုင္သည္။ အကာအကြယ္ေကာင္းေကာင္း ရထားႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ “ေသာက”မ်ားကို သူကိုယ္တိုင္က ယူထားမိေနေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မရႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။

..........

အျမင္ (၅) မ်ဳိး

ဓမၼပဒ (၆၆) - ပညာမဲ့ႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ

With themselves as their own enemies, fools lacking in intelligence move about doing evil deeds, which bear bitter fruits.
Verse 66

လက္ရွိႏွင့္ ေနာင္သံသရာအေရး မသိနားမလည္ေသာ ပညာမဲ့တို႔သည္ မိမိကိုယ္ပင္ မိမိရန္သူသဖြယ္ျဖစ္ကာ အပါယ္ေရာက္ေစသည့္ အကုသိုလ္ ျပဳေနၾက၏။ ထိုသူတို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာ အကုသိုလ္ကံသည္ အလြန္ဆင္းရဲေသာ အက်ဳိးကို ေပးတတ္သည္။
ဓမၼပဒ (၆၆) သုပၸဗုဒၶကု႒ိဳ ဝတၳဳ